Toen ik aantrad als voorzitter van de KNWU merkte ik dat het feit dat ik in een vorig leven politicus was, voor gemengde gevoelens zorgde. Enerzijds waren er mensen die dachten “wat heeft hij hier nou te zoeken?” Of nog erger “wat kan een oud politicus eigenlijk?” Anderzijds waren er ook die dachten “mooi, kan hij eindelijk wat zaakjes voor ons in Den Haag regelen!”
Of ik als oud-politicus wat kan en wat ik dan bij de KNWU te zoeken heb, daar mogen de leden en de geschiedschrijvers wat van vinden. Maar over dat andere, even wat zaakjes in Den Haag regelen, kan ik nu al wel wat zeggen. Er spelen namelijk best een aantal zaken in Den Haag waar de KNWU belang bij heeft en die daar geregeld moeten worden. En als ik dan kan helpen, doe ik dat graag. Maar laten we wel realistisch blijven: het is niet zo dat als ik een minister op zijn of haar schouders klop, we meteen onze zaakjes geregeld krijgen. Helaas, zo werkt het niet (en zo werkte het trouwens ook niet toen ik nog politicus was).
Maar soms lukt het met vereende krachten wel om iets voor elkaar te krijgen. Zo is het ons al tijden een doorn in het oog dat het steeds moeilijker wordt politiebegeleiding bij wegwedstrijden geregeld te krijgen. De politie heeft meer te doen, de politie-agenten/motoragenten die het mogen doen hebben een speciale opleiding nodig en nu is het recent door bemoeienis van de politie-ombudsman nog moeilijker geworden motoragenten beschikbaar te krijgen. Het leidde uiteindelijk tot de vervelende situatie dat we een paar weken geleden plots te horen kregen dat er per onmiddellijk geen begeleiding meer mogelijk was, een beslissing die zo plots kwam dat zelfs koersen die dit jaar al helemaal in voorbereiding waren, afgelast moesten worden.
Op zo’n moment is het alle hens aan dek. En deze keer lukte het. Vanuit het bestuur werden politieke contacten met Kamerleden aangehaald. Maurice, onze directeur, kent een aantal Kamerleden en ambtenaren op dit dossier ook persoonlijk. Ik kwam de minister op een strategisch moment tegen en kon haar aanspreken. Koersorganisatoren lieten hun burgemeesters met partijgenoten in Den Haag bellen. En zo gebeurde het dat in het Kamerdebat over sportvraagstukken, veel vragen over motorbegeleiding van wielerwedstrijden gesteld werden. Met als resultaat dat de koersen in ieder geval in 2023 onder begeleiding doorgang kunnen vinden en er nu ook met een reeds langgeleden beloofde pilot begonnen gaat worden om ook vrijwilligers op de motor een rol te mogen geven.
We zijn er nog lang niet, voorlopig is alleen 2023 gered, maar een belangrijke stap is het wel. Ik vind het vooral belangrijk dat we met elkaar hebben laten zien dat we de politieke en ambtelijke beslissers kunnen vinden als het moet; en dat zij hart voor wielrennen blijken te hebben als ze weten dat het mis dreigt te lopen. Nu is het wat mij betreft de komende weken ook weer aan de organisatoren: nodig lokale politici uit bij je koers, neem ze mee op de achterbank, laat zien hoe prachtig de sport is en hoe hard we die motorbegeleiding nodig hebben.
En ja, denk ook na over andere parcoursen, routes en de mogelijkheden van omlopen. Met minder benodigde vergunningen en motorbegeleiders. Ook dat gaat helpen bij het vinden van een meer permanente oplossing.
