Wanneer ze precies een punt achter haar loopbaan gaat zetten, weet Jennette Jansen (56) nog niet. Maar wel dat ze geen volgende paralympische cyclus meer overweegt. Na goud en brons in Tokyo zet ze ook in Parijs hoog in. In haar eigen klasse staat ze op een ongeëvenaard niveau, maar in de Franse hoofdstad wordt op de Paralympische Spelen met gecombineerde klassen gereden. "Ik zet hoog in: ik wil graag opnieuw goud op de wegwedstrijd en als beste van mijn eigen klasse eindigen in de tijdrit. Als dat een medaille oplevert, ben ik blij verrast.’’
"Ik weet nog niet hoe lang ik precies doorga, kijk even niet verder dan het WK in Zurich"
De Twentse is aan haar achtste (!) Paralympische Spelen toe. Ze begon in het rolstoelbasketbal, kwam in de atletiek terecht en is nu al bijna tien jaar wereldtop in het handbiken. De afgelopen jaren waren de wereldtitels steeds voor haar en klonk er steeds twee keer het Wilhelmus. In Parijs vindt ze het niet realistisch om op twee gouden plakken in te zetten. ‘’Dat heeft er mee te maken dat we in de tijdrit samen met de H5 rijden. Dat zijn sporters die rechtop zitten. Wij hebben het voordeel van de aerodynamica in de afdalingen, maar in Parijs zijn die vrij technisch, waardoor je de fiets niet kunt ‘laten lopen’. En in de klimmetjes, en daar zijn er twee van in het parcours, zijn zij in het voordeel omdat ze meer spieren kunnen gebruiken. We hebben nog geprotesteerd tegen deze indeling – die er in Tokyo ook al was – maar daar waren we eigenlijk wat laat mee. Men gaat er nu in oktober naar kijken, maar dan zijn de Spelen al klaar. Resultaat is dat ik er eigenlijk geen rekening mee houd dat ik een medaille kan winnen op de tijdrit. Als dat lukt zal ik blij verrast zijn. Ik zet wel in op goud in de wegwedstrijd, want dan rijden we niet met hen samen. Soms vinden mensen het vanzelfsprekend dat je weer gaat winnen, maar dat is het zeker niet. Ik neem het tegen steeds jongere tegenstanders op en moet steeds maar weer zien te bevestigen. Goud is wel de inzet, maar geen vanzelfsprekendheid voor mij.’’
Niet meer naar LA
Eigenlijk dacht ze dat Tokyo wel eens haar laatste Spelen konden zijn, maar de termijn tussen de twee edities was dit keer maar drie jaar door het uitgestelde vorige toernooi. ‘’Voordat ik het wist was ik weer punten aan het scoren voor Parijs en als je dan telkens wint, dan wil je er ook weer voor gaan op de Spelen. Ik weet nog niet hoe lang ik precies doorga, kijk even niet verder dan het WK in Zurich, maar je gaat me niet meer in Los Angeles zien rijden. Maar tot die tijd is mijn motto dat ik er altijd vol voor ga.’’ Haar voorbereiding deed ze thuis in Westerhaar-Vriezenveensewijk en niet op hoogte. ‘’Ik heb wel eens een hoogtestage gedaan in Livigno in het verleden, maar vorig jaar richting het WK in Glasgow niet. Ik vond het niet verstandig om dan nu opeens voor de belangrijkste wedstrijd in drie jaar het toch maar te proberen. Daar komt nog bij dat ik een speciale op maat gemaakte handbike kreeg vanuit Polen. Die had ik eerder moeten hebben, maar kreeg ik op acht weken voor de Spelen. Die combinatie van op hoogte zijn en daar dan allemaal aanpassingen moeten doen aan die bike, zag ik al helemaal niet zitten. Rond mijn huis weet ik precies waar ik welke training kan doen en ook bij wie ik langs moet als er iets anders ingesteld moet worden. Bovendien rijden we in Parijs in dezelfde tijdzone en niet op hoogte, dus was er in mijn ogen ook geen andere voorbereiding nodig. En uiteindelijk heb ik de fiets nu helemaal zoals ik hem hebben wil en ga ik er ook op rijden in Parijs.’’
"De sport heeft zich ontwikkeld, is professioneler geworden en de aandacht is groter"
Sport zien veranderen
De openingsceremonie van de Spelen is geweest en de handbikers rijden met de andere sporters van TeamNL af naar Parijs. Jansen is er voor de achtste keer. En ze heeft in die tijd de sport zien veranderen. ‘’Ik denk dat er in de loop der jaren mooie stappen gezet zijn, zeker in Nederland. Dat je nu ook als paralympische topsporter een status hebt en dus vol voor je sport kan leven, heeft zeker impact. Ik weet nog goed dat ik parttime werkte en dan wilde je in je baan er ook de kantjes niet van aflopen. Maar als je terugkwam van een toernooi ver weg, dan was dat geen vakantie geweest natuurlijk, maar een zware inspanning en daar moet je eigenlijk wel van bijkomen. Ik heb echt stappen gezet sinds ik puur voor mijn sport leef, dat geeft rust in je hoofd en in je lijf en dat betaalt zich uit. Maar ook in de talentherkenning is veel ten goede veranderd. Je kunt als sportieve sporter nu kennis maken met verschillende takken van sport en zien wat je ligt. Ik kwam via het reguliere basketbal in de paralympische basketbalsport terecht, maar ik moest wel echt zoeken hoe ik die weg kon aflopen. En kwam daarna ook op eigen kracht in de andere sporttaken terecht waarin ik actief ben geweest. Is dat erg? Nee. Ik had al doorzettingsvermogen en dat heb ik gebruikt om hier te komen. Nu hebben de sporters het gemakkelijker om hun weg te vinden, maar dat maakt de inzet van een sporter als Mitch Valize er niet minder op hoor. De sport heeft zich ontwikkeld, is professioneler geworden en de aandacht is groter. Onze deelname aan het Super WK in Glasgow en straks op het WK Weg in Zurich draagt daar ook toe bij. We zijn meer zichtbaar en echt onderdeel van de topsport geworden. En dat is pure winst en een grote verandering. In Parijs wil ik genieten van een Spelen zonder COVID-beperkingen – en angst voor quarantaine - zoals in Tokyo en vol voor het best mogelijke resultaat gaan. Ik ben nog niet bezig met het einde van mijn loopbaan, ik ga eerst voluit in Frankrijk en Zwitserland. Daarna zien we wel.’’
