Het is 10 april 2011. Maarten Tjallingii schreeuwt het uit van blijdschap in het Velodrome van Roubaix. De Gelderse renner van Rabobank is zojuist derde geworden in Parijs-Roubaix, één van zijn favoriete koersen. En de wereld mag weten hoe trots en voldaan hij erover is. Later denkt hij ook nog wel eens aan de mogelijkheid daar zelf te hebben gewonnen.
"Maar Parijs-Roubaix is een parel op de kalender en deze podiumplaats in deze koers een parel in de ketting van de mooiste herinneringen die ik heb aan mijn loopbaan.’’
‘’Deze wedstrijd is er één waar er tweehonderd man van start gaat en bijna net zoveel mensen willen in de kopgroep zitten. Ik heb elf keer gedroomd van een plek in de vlucht van de dag in Parijs-Roubaix en elf keer dat ik er een mooi resultaat uit zou halen. Slechts één keer lukte het en dat was in 2011. Je moet een goed plan hebben en dat heb ik vaker gehad, maar nu klopte het blijkbaar. Voor onze ploeg zouden er twee renners in de eerste vijftig, zestig kilometer van de koers proberen mee te glippen. Maar er raakte geen groep weg. Ik hoorde bij de renners die het in de buurt van de eerste kasseistrook mocht proberen. Ik viel één of twee keer aan en ik was erbij. Heel even ben je dan al gelukkig, word je een beetje warm van binnen dat je daadwerkelijk koploper bent in deze iconische koers. Maar al snel begint dan ook het systeem van acties controleren. Op tijd eten, genoeg drinken en zorgen dat je altijd van voren de kasseistroken oprijdt. Je voorbereiden op wat komen gaat. Zorgen dat je nog sterk genoeg bent op het moment dat de kopmannen aan zouden sluiten bijvoorbeeld.’’
‘’De samenwerking voorin was goed. We deden allemaal ons werk en zorgden er samen voor dat de voorsprong groot bleef. Tot op veertig kilometer van de meet draaiden we geolied rond. Toen realiseerden we ons dat de kopmannen er misschien helemaal niet bij zouden komen en dat we een kans hadden om zelf voor een mooie klassering te gaan. Dat verandert wel iets in zo’n groep. Er werd vanaf dat moment volle bak gedemarreerd. Er reed een groep weg met de latere winnaar Johan Vansummeren, Lars Bak en Gregory Rast. Jurgen Roelandts probeerde de sprong te maken, maar kwam er net niet bij. Ik wist tot in Jurgens wiel te komen, maar het gevaar was wel degelijk aanwezig dat ik ook net zou blijven hangen. Toen ik bij Jurgen kwam, zei ik ‘handje’. Zoals baanwielrenners doen in een koppelkoers. Hij gaf me een slinger. Ik kreeg de vaart om de kloof te dichten, hij was definitief gezien. Achteraf zei hij dat hij gedacht had dat de anderen in die groep ook dichtbij waren en dat we met z’n allen gingen aansluiten. Hij baalde even, maar gunde het me ook wel. We waren lang ploeggenoten geweest, zo iemand durf je dat dan te vragen. Maar het was ook wel een impuls van me. Een goede impuls, dat wel. Ik wilde zo graag weer van voren komen.’’
‘’Van achteren kwam Fabian Cancellara erbij en die reed zo hard, dat ik opnieuw alle zeilen bij moest zetten om eraan te blijven hangen. Johan Vansummeren was toen al vertrokken voor zijn solo. In mijn oortje klonk ‘kom op Maarten, volle bak voor het podium’. Ik keek om me heen bij het opdraaien van het Velodrome. Fabian Cancellara kloppen zou lastig worden, dat wist ik op voorhand, maar ik moest en zou Rast achter me laten. Een podiumplaats in Parijs-Roubaix behalen, dat was mijn droom en die was nu zó dichtbij. Het moest gewoon. Ik ging de sprint strak in het wiel van Cancellara aan en kon er nog naast komen tot op een banddikte van hem. Maar ik had mijn podiumplaats. Ik was door het dolle heen. Mijn ploeggenoten en de andere mensen van het team gunden het me en vierden met me. Weet je, dat we in Nederland wel eens te nuchter zijn. Als je nu eindelijk je droom verwezenlijkt, dan moet dat ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ overboord. Je moet het leven vieren, je moet succes vieren. Of dat nu een bakker is die meesterbakker wordt of een renner die een zeldzame topklassering behaalt. Ik geef clinics nu en ben coach (maartentjallingii.nl) en dat is één van de lessen die ik meegeef.’’
"Als ik zondag voor de TV zit komen de herinneringen misschien wel even weer boven, maar dan zit ik vooral in het moment en geniet ik van de koers.’’
‘’Als je de volgende dag weer thuis bent, wachten daar ook weer taken en verantwoordelijkheden op je. Je blijft niet eeuwig in die euforie hangen. Maar als ik terugkijk, is dat wel met trots. En schat ik het op waarde. Parijs-Roubaix is een parel op de kalender en deze podiumplaats in deze koers een parel in de ketting van de mooiste herinneringen die ik heb aan mijn loopbaan. Er zijn zeker meer parels geweest. Eigen successen, maar als teamplayer koester ik evenzeer de mooie momenten die ik had in dienst van een kopman, die succesvol was. Denis Menchov die de Giro won in 2009, Oscar Freire als winnaar van Milaan-San Remo, Robert Gesink bijstaan in de Tour de France. Bijzonder is ook dat het daarna nooit meer gelukt is om in de kopgroep in Parijs-Roubaix te zitten. Het maakt me nog blijer dat ik het toen in een podiumplaats heb kunnen omzetten, zoveel kansen krijg je niet. Natuurlijk heb ik ook nog wel eens gedacht aan hoe ik de wedstrijd zelf had kunnen winnen. Maar je zit dan in die groep en moet op dat moment beslissingen nemen, op je intuïtie vertrouwen. Ik was geen ervaren renner als het ging om finales rijden, misschien speelde dat een rol. Maar ik heb zeker vrede met die prachtige podiumplaats nu. En als ik zondag voor de TV zit? Dan komen de herinneringen misschien wel even weer boven, maar zit ik vooral in het moment en geniet ik van de koers.’’
Datum: 10 april 2011
Plaats: Velodrome Roubaix
Wedstrijd: Parijs-Roubaix
Tekst: Roy Schriemer
Foto's: Cor Vos
